alright.

..sonra gerçek dünyaya bakıyorum. yani şuan içinde yaşadığıma. öyle garip ki herşey, bi an içinde bulunduğum ortamdan aslında km.lerce uzakmışım gibi hissediyorum. sanki hiç orda olmamışım gibi. hatta bazen rüyalarım karışıyor birbirine. bazen yaşamadığım anıların dejavusuna yakalanıyorum. sanki seneler akıp gitmemiş de ben hep aynı kanepede aynı yeşil battaniyeyle oturuomuşum gibi. sanırım ne istediğini bilmemekle, neye heyecanlanacağını unutmak arasında gelgitler yaşıyorum. tek ait olduğum yer evim, tek arkadaşım kendimmiş gibi.

plan b.

Düzenli hayata geri dönmeye karar verdim.

şöyle günler.

sabahından itibaren hiç bişi yapmak istemediğin, yataktan sürünerek kalktığın ama yine depresif değil de daha çok mayışık olunan günler. bütün gün boş muhabbetler yapıp, tv izleyip, battaniye altından çıkmaman gerekirken işe geldiğin ve bu moduda herkese hissettirdiğin gereksiz perşembeler.
perşembe de ne güzel bi gündür aslında. saçma ama bi dönem dizilere göre hangi günü sevip sevmediğimi belirliodum. pazarları bombaydı buffy & angel, x files, o gün hiç ne yapıcam derdim olmazdı. sora dizi günlerim biraz kaçtı tabi ama mesela salıya olan sevgim halen 2 guys and a girl and a pizza place'den kaynaklanmaktadır.
bak mesela şu an sırf zaman geçsin diye yazıyorum. akşamlık planımı da ev üzerine kurduğuma göre heyecanlanıcak bugün hiç bir sebebim kalmadı. evi temizlediğim, etrafı topladığım ve hatta kıyafetlerimi bile düzenlediğim için baya sebepsiz bi hayatım var şu an.
boş bakışlarımı seviyorum. evet.

yatak, yorgan vs.

şurdan çaldım.