get in the water!

bukowski

yalnız kalmaktan daha kötü
şeyler de vardır hayatta
ama genellikle
bir ömür alır bunun
farkına varmak
o zaman da
çok geçtir
ve çok geçten
daha kötü
bir şey yoktur
hayatta.

just another day

nothing's any good.

hikayenin sonu

''gerçekten de hikayenin sonuna geliyoruz. ve çok yükseklerden düşeceğiz. unutuyoruz. hissetmiyoruz. istemiyoruz. yaptıklarımız, daha çok eski alışkanlıklar. konuşmalarımız, elli kelimelik bir bulmaca. çok fazla tanıdık hayatı. şimdi kusma zamanı! ama her tükürdüğümüz pislik, yanında bizden bir parça da götürüyor...''
kinyas&kayra

güle güle

vazgeçtim.

trouble

sonunda oldu en korktuğum şey. bu blogun en başından beri, ilk kez evden taşındığımızdan(ilkokul yani) bu yana en korktuğum şey oldu. aidiyet duygumu kaybetmiş bulunuyorum. evimden kilometrelerce uzaktayım, evimi özlüyorum. ama nereyi özlediğimi bilmiyorum. parçalanmış iki yer arasındayım. bi yanda istanbulda kendi evim, bi yanda ankara hayatım herşeyim. evime gidip uyumak isterken bile hangi yataamda uyumak istediğimi bilmiyorum. işte oldu yani. hep dediğim şey buydu. sonunda "evim" huzurunu kaybetmekten korkarken oldu. alışkanlıklarımı değiştirmeyi sevmiyorum, düzenimi bozmayı, yeniliklere uyum sağlamayı..

the number u've called..

insanlara güven duygumu kaybetmiş olduğum için çok üzülüyorum. gerçekten istemediğim şeyleri yapmış olduğum, söylenenlere inanamadığım için.. nedense hep altından bişi çıkıcakmış gibi geldiği için.. ve nedense hep altından bişi çıktığı için.
üzgünüm çünkü hep güvenmeyi tercih ettiğim halde nasıl böyle paranoyalar yarattığımı bilmiorm.
uuff. midem aarıo. kongredeyim ve sanki burda otelden dönüşte evime gidicekmişim gibi gelio(ankara). sanki uzun bi iş bitmiş ve ben eski hayatıma geri dönücekmişim gibi. aslında boş eve tek başıma oturmaya dönücem.. insan 4 günde olsa yalnız kalmamaya alışınca zor geliomuş (kezban tribi). nese ok bye. mide aarısından ölücem. www.ohapostabaknededigibellidiilnieyazildigibellidiil.biz