first day

ee ilk gün çok sıkıcı.

istanbul.

artık yazmazsam ölürüm şeklindeydim. saat 03.50 hemencecik durum değerlendirmemi yapıp uyuyciim. hayatımda çok bariz bi yol ayrımındayım şu anda. sanırım istanbula yerleşiorm. yani öylesine oyun gibi geldiğim iş görüşmesinin super geçip ardından işe başlıycak olmam bi anda gelişen olaylar şok ardına şok yaşıorum. pazartesi günü görüşmeye gittim aa tabi önce tommyle sabah sohbetleri tadında sabah kahvaltısı yaptım (akşam kahvaltısı olmaz zaten).. salı evde..çarş önce erenimle hasret gidermece dert anlatmaca sora taylan burcu yollar bizi bekler...sora burçin-tommy-kerem mojo (son zamanlarda en eğlendiğim günlerden biriydi sanırım.. sarhoşta olmadım işte hıh. burçinimle uyudum misler gibi.. ertesi gün paşalar gibi unuttuğum telefonumu da almaya gittim. beni cümle alem starbuckslarda arayan yiğit bir delikanlı sayesinde yine telefonumu kavuşup eve gelebildim..kendimle birlikte herkese eziyetim ben bu hayatta sanırım. üzülüorm hayatımdakilere bazen ahah) bol bol orkun dedim mojoda adi bok o kadar özledim ki onu. ardahanda napıodur o kendi başının çaresine de bakamaz kim kem açıcak oralarda ona böhz. neyse.. perşembe ev, cuma ajan ve ajanın gidicez gidicez kesin oi va voi ye gidicez kandırmacası sonucu evde maçoyla beraber film, şarap, okul videoları ve özlenen günler bol bol kahkaha durumu yaşadık. kahvaltımızı yeniköyde yaptıktan sora yine ev yine ev. bik bik bisürü kavga msnde.. ifade sorunum var bu hayatta ben onu anladım. allam aklıma gelmiyen şeyler yani. nese sakinleşildi durulundu şimdi normal herşey pencerelerden el de sallaştık sabah 4'te daha ne olsun. (ah keşke bu anı kaydedebilseydim..suratımda aptal bi gülümseme haha)
bunlar istanbul'a girişimizin seyir defteri şeklinde.. bi sürü korku, bi sürü panik, bi sürü özlem. annemi çok özlüorm.. evimi odamı bilgisayarımı.. pff çok hızlı oldu bu istanbul olayı, hazır mıyım bilmiorm bi taraftanda burcuyla evimize eşya muhabbeti yapıorum kaptırmış gitmiş bi şekilde.. sadece bıraktım gidiorum bi hadi herşeyin hayırlısı modunda. bakalım sonu nereye varıcak. düşündükçe içinden çıkamıycam yoksa.. güzel olucak herşey sadece bunu düşünüorum..önümde bomboş bi sayfa herşeyi istediğim gibi çizebilirim gibi gelio. şimdi biraz sabır sadece.

*max hızla yazılmış bu post daha sonra derinlik kazanıcak eminim..fotoğrafta koyucam yarın sanırım.

hiç

içimden gelmio yazmak. anlatmak düşünmek. durduk yerde içime saplanan, yemek yerken aklıma gelen, başka bişi anlatırken durup nefesimi kesen, kitap okurken satır aralarında acı hissetiren bu histen kurtulmak istiorm biran önce.
içimden hiç bişi yapmak gelmio.

bak beni gerdin ii mi oldu?

adi bebe taylan. bi arkadaşın bi arkadaşa yapmaması gerekenler vardır. nie dalga geçtin ulan nie böheeeeezzzzzzzzzzz ben senin cv'inle geçmemiştim.

yazamıyorm ii mi?

git//me

gidelim buradan.
silelim aklımızı.
devam edelim yolumuza.
ama gitme desin..

yes

ne çok yazıcak şey var..evet 10 gün burdan uzaktaydım. herşey netleşmişti zihnimde. tamamdı herşey istediğim gibi olucaktı. devam edicektim yoluma. yine saçma sapan. ama artık ne burda bi satır daha olmalı bu konu ne de aklımda beynimde, kalbimde. sıkıldım bunaldım. dengesizlikten saçma sapan değişimlerden. pff..
daha önemli olan şey işten ayrıldım. garip bi geçiş aşamasındayım. herşey üstüme gelio bense kaçmayıp olduğum yerde bekliyorum sorunları. biliyorum halledebileceğimi..dün yine gecenin bi yarısı çalan telefonda sen gözdesin, bunları yaşamak istediğin için yaşıosun geçmesini istediğinde geçicek diyen bi ses vardı. önce ailem, sonra arkadaşlarım. iyi ki varlar dedirtiyolar böyle zamanlarda. şu an bi planım yok geleceği dair.. napıcaksın sorusuna bilmiyorum die cevap vermemin sebebi bu. gerçekten bilmiyorum.