pasif depresif.

hani buzdolabini acar icine bakar dakikalarca da ne istedigine karar veremezsin ya. iste ben de hayata oyle bakiyorum uzun bi suredir. hep yanlis seyleri sectigim icin de durmadan kilo aliyorum sanki. her pazartesi diyete baslamak gibi her ay kendimi iyi hissedip herseyin duzelicegini hissediyorum. ama hep bi hata yapip en basa donuyorum. hep kendimi mutsuzluga surukluyorum. oldugum yerde kaybolmak istiyorum bi anda. oldugum hic bi yerde mutlu olamiyorum. hep bi hata yapiyorum. hep ayni seyleri yasiyorum. 28 yasinda hata yapmak normal eminim bundan. ama yapilan hep ayni hatalarsa buyuk bi terslik yok mu bunda? kendimi suclamak degil de bu ne yaptigini bilip neyi yanlis yaptigini bilip duzeltmemek bi turlu. kotu ruyalarin icinde donup dolasip uyanamamak. 
en korkutucusu da bunun bi hayat surebilecegini farketmek. 
yalnizliktan hic bahsetmiyorum bile. ben secmedim mi bunu? ben bilincli, bilincsiz tercihlerimle bu noktaya gelmedim mi? her elim yandiginda, izi gecince atese kosarak gitmedim mi? etrafimdaki insanlari ben uzaklastirmadim mi?
insanin en zor iliskisi kendiyle iste. biriyle mutsuz oldugunda ondan uzaklasmak kolay. ama kendinle mutsuz olup her sabah kendinle uyanmak. 
ben kendime uzakken, baskalarina nasil yaklasabilirim. her yaklastigimi bi anda kotu hatiralara cevirebildigimi bildikten sonra. 
ben hergun buzdolabinin karsisina gecip ne istedigime karar vermeye calistikca icindekiler de aziliyor. en sonunda tuketicek bisi bulamamak cok yakin. 

bunu yazarken bu caliyodu : regina spektor - apres moi.

never ending story

Bugüne kadar okuduğum bütün kitapları tekrar okumak istiyorum. Kafamın içini cümlelerle, bilgilerle doldurup patlayana kadar hayal kurmak.

ha bi de güzel kızlardan nefret ediyorum.

annem

28 yildir beni uyandirmak icin benden once uyanan bi annem var. her yemege baslamadan once ben yedim mi diye dusunen, canim ne istiosa gecenin 3 u de olsa kalkip hazirlayan, portakallari sirf ben seviyorum diye yuvarlak dograyan bi annem. (menemene biber bile koymaz ben sevmiyorum diye.) her haftasonu erkenden kalkip bana kahvalti hazirlar. istanbulda ilk eve tasindigimda gidip butun esyalarimi kendi parasiyla alan, valla sonra odiycem anne dedigimde hafiften gulumseyip hic odemiycegmi bilen. sarhos olup eve geldigimde ben agliosam oturup benle aglayan, nolcam ben anne dedigimde sen herseyin en guzeline layiksin diyen. ilk hatira defterimde bile bana once durust ve dogru bi insan ol, yalandan uzak dur yazan. bugun bana ufacik bi hediye aldi. belki yillar sonra kullanilmayip atilacak. ama onun hep kendinden once beni dusundugunu, hep uykusundan benim icin uyandigini hatirlatacak. biliyorm ben hic onun gibi olamiycam, hic onun kadar fedakar. aslinda ben hic ona layik bi cocuk olamiycam galiba. dogumgunum yaklasirken yine anladim ki o bana can vermemis aslinda canini vermis bi taraftan. iyi ki varsin anne, iyi ki dogdun. 

sooo normal.

çok canım acıyo bazen, göstermiyorum. bazen de bas bas bağırıyorum bakın ben çok üzgünüm diye ama işte onlar biraz yalandan oluo sanırım. ben ne zaman çok üzülsem kaçmak istiorum. kimse görmesin istiorum. sırf başka şeylere de üzülüp asıl üzüntümü unutmak için hatalar yapıyorum. suni mutsuzluklar yaratıorum kendime.
istediğim hiç birşeyin gerçekleşmediği bugünlerde kafamın üzerindeki yağmur bulutumla başbaşa kalmak istiorum. ki başkalarından gerçekleri saklamak için gereksiz üzüntü kaynakları yaratmıyım kendime (ya da onlara).
otururken bi yerde bazen çığlık ata ata bağırmak istiyorum bana bakan suratlara. "anlamıo musunuz çok mutsuzum ben" die. "çok canım yanı anlamıo musunuz? görülmüo mu gözlerimin 10 dkda bir yerli yersiz doluşu."
sorsalar söyleyecek sebebim anlatıcak derdim yok. çünkü kimse kimsenin mutsuzluğunu anlayamaz. benim sebeplerimi ben bile anlayamazken başkasına nası anlatırım.
geçer diye beklemekten yorulup uykuya sarılıyorum, yorganım bile kayıyor üstümden. tutunamıyorum bugünlerde hiç bişeye, uyanmaya sebep bulamıorum.

ve siz insanlar bazen gerçekten çok sıkıcısınız.

şşt! sakın ses yapma.

sabah uyanıp kahvaltı yapmak, sonra kitabımı okuyup, bahçede uyuyakalmak istiyorum. çok mu şey istiyorum bu hayattan?

bir hikayenin daha sonuna gelirken..

çok şey istiyorum bu ara hayattan. çok şey bekliyorum. bırakıp gitmek istiyorum herşeyi. yeniden başlamak ama hersabah yeniden başlamak istiyorum. yeni yerler, yeni insanlar tanımak, her gün aynı şeyleri yapmamak istiyorum. cuma' nın cuma olmadığı, pazartesi' nin pazartesi olmadığı günler yaşamak istiyorum. uyandığımda yaptığım sıralı şeyleri akşama kadar devam ettirmek, akşam yatağa yarın ne yapacağımı bilerek girmek istemiyorum. bir kere duyduğum heyecanı aylarca yaşatmaya çalışmak yerine, her adımımda yeni bir şeye heyecanlanmak istiyorum.
aklıma takılan sorular, bırakılıp gidilemeyecek insanlar olmasın istiyorum. sadece bir adım atmak arkasında hiç soru sormamak istiyorum.

Nothing is real, everything is possible.

As long as you don't choose, everything remains possible.

zaman su gibi akar.

kısa zamanda yaşanan 3 büyük değişiklik.

1. modadan ayrılış.





















2. barcelona' ya gidiş.
















3. barcelona' dan dönüş.






















*evet orda de'nin tırnağı var.

ben şimdi ordan oraya savrulmıyım da kimler savrulsun.

its important to know.

saatle uyuyamam.
corapla uyuyamam.
isik aciksa uyuyamam.
yattigim odanin kapisi aciksa uyuyamam.
uyudum mu uyanamam.

uyku en guzel bisi. hic bisi dusunmeyiz uyurken. kotu ruyalari hemencecik unuturuz.
peki ya biz aslinda uyuyan birinin ruyalariysak, o uyaninca biz uyudugumuzu saniyosak.
hadi onu gectim aslinda bu yasadiklarimiz bizim ruyalarimizsa ve ruyalarimiz gercek hayatsa.

yaa insan 10 gun ac kalip, bi de bunalimdaysa en cok uyku dusunuyor.
iyi uykular balim.

sinema seysi

sinema insani degilim evet. sinemada obsessif bi insan oluyorum. (baska yerlerde de oluyorum aslinda) anlayamiorum insanlari. etrafimda birileri konusuosa, sacma sacma tepkiler veriyosa yada bisiler yiyosa film nekadar guzel olursa olsun direk onlara kitleniorum. resmen zehir oluo o anlar benim icin. bi kac kere sinemada izliyip bu sebeplerden bisi anlayamadigim filmi alip evde tekrar seyrettigim bile oldu. cesit cesit insan var tabi. bazilarinin sinemaya sadece misir yiyip bisiler icmek ve bunu yaparken de sekiz yuz ayri hareket yapmak icin geldigini dusunuyorum. hele bi de onundeki ciftse kizin adama dogru kayma hareketi yuzunden senin bildigin boynun oturdugun yere dogru alakasiz bi aci yapmak zorunda kalio. sora saatlerce agri cekiosun. hayir anlamiorum adama sufle mi veriosun da her 10 dk da bi kulagina bisi soyluosun. cok komik ya da ilginc bisi varsa anlar zaten adam. yanindakinin zekasina azicik guven. bi de kendini filmdeki her sahneye tepki vermek zorunda hissedip tisslayip, gulup, yorum yapanlar var. ben ananemle de bu yuzden hic tv izlemezdim. herkes yorumunu icinden yapsin arkadasim. kollektif olaylarda takilicak kitlenicek cok sey bulabildigim icin asil olaya odaklanamiyorum ben. halbuki evde oyle mi? uzatiosun ayaklarini, canin istediginde kalkiosun cay yapiosun gelip kaldigin yerden devam ediosun baktin film sarmadi uyuyup uyanip tekrar deniosun. ha bi de film cikisinda filmi anlamayip yaa orda nolduu dien kizlar ve erkek arkadaslariyla(tam tersi de gecerli), yaa bence guzeldi abi diyen heyecanli insanlarin konusmalarina maruz kalmiosun. daraliorum ben cidden sinemada. uzgunum ama itiraf etmem gerekiodu.

someone call the ambulance

simdi acik konusuyim hic bi sevgililer gunune sevgilimle girmedim. belki o yuzden konsepte bu kadar uzagim. ben zaten normalde iki insanin birbirini sevmesini de pek anlayamayan bi yapiya sahibim. yani biraz utopik gelio o birbirinin gozun icine bakip bal cicek bocek olan ciftler. insanlarin birbirini (hem de ayni anda) bu kadar sevebileceklerine inanmiyorum belki de. bilemiyorum. ask denen sey ego tatmini ve heyecansa bu durumda illa birinin +1 daha fazla sevmesi gerekio. tabi bunlar benim tamamen iliski kavramina baya uzaktan bakan bi insan olmamla da alakali olabilir. belki kendini cok sevmeye de baglanabilir bu ya da tam tersine. ama iste o "sana gelen bana gelsin" olayi baya yalan kanimca. niye bana gelsin yani madem "her ask bitermis bigun, bildim" madem insan yine heyecanlanabilir niye durduk yerde is aliyoruz basimiza dii mi! 
neyse 3 senedir ilk kez bu konuyla ilgili dusunup yazdigima gore artik baya dolmusum. simdi alalede bigun gelio die hediye kovalamaca durumuna girenlere biraz uzak bakiyorum. herhalde bi bildikleri vardir. (yilbasi ayri orda komun bi durum var. herkes herkese hediye alio, halklarin kardesligi durumu) neyse bence hediyenin makbulu zamansiz olanidir. bi de insan kendi yaptigi bisiyi veriosa karsisindakine daha ne ister deli gonul. 

candan ercetinden de alinti yaptim ya tam sevgililer gunu postu oldu. 

dur ben gidip biraz daha cikolata yiyim. 

alright.

..sonra gerçek dünyaya bakıyorum. yani şuan içinde yaşadığıma. öyle garip ki herşey, bi an içinde bulunduğum ortamdan aslında km.lerce uzakmışım gibi hissediyorum. sanki hiç orda olmamışım gibi. hatta bazen rüyalarım karışıyor birbirine. bazen yaşamadığım anıların dejavusuna yakalanıyorum. sanki seneler akıp gitmemiş de ben hep aynı kanepede aynı yeşil battaniyeyle oturuomuşum gibi. sanırım ne istediğini bilmemekle, neye heyecanlanacağını unutmak arasında gelgitler yaşıyorum. tek ait olduğum yer evim, tek arkadaşım kendimmiş gibi.

plan b.

Düzenli hayata geri dönmeye karar verdim.

şöyle günler.

sabahından itibaren hiç bişi yapmak istemediğin, yataktan sürünerek kalktığın ama yine depresif değil de daha çok mayışık olunan günler. bütün gün boş muhabbetler yapıp, tv izleyip, battaniye altından çıkmaman gerekirken işe geldiğin ve bu moduda herkese hissettirdiğin gereksiz perşembeler.
perşembe de ne güzel bi gündür aslında. saçma ama bi dönem dizilere göre hangi günü sevip sevmediğimi belirliodum. pazarları bombaydı buffy & angel, x files, o gün hiç ne yapıcam derdim olmazdı. sora dizi günlerim biraz kaçtı tabi ama mesela salıya olan sevgim halen 2 guys and a girl and a pizza place'den kaynaklanmaktadır.
bak mesela şu an sırf zaman geçsin diye yazıyorum. akşamlık planımı da ev üzerine kurduğuma göre heyecanlanıcak bugün hiç bir sebebim kalmadı. evi temizlediğim, etrafı topladığım ve hatta kıyafetlerimi bile düzenlediğim için baya sebepsiz bi hayatım var şu an.
boş bakışlarımı seviyorum. evet.

yatak, yorgan vs.

şurdan çaldım.