half nelson

sonuç beklemeden izlemek. sadece izlemek için izlemek. hayatın kendisinden koparılıp çıkarılmadan gösterildiğini bilmek. kusursuzu gördükten sonra neden daha kötüsüyle yetiniyim duygusuna itse de bu adam beni, çok seviorm. oyunculuktaki durgunluğunu, bakışını, duruşunu. aşkı bile daha kolay anlatabilirim bi filmi anlatmaktansa. seviorm duyguları maksimize etmeyen filmleri.evet.

pass this on

hayatın içine karışmaktan sıkıldığımı farkettim. yoruldum. bişilerin içinde olmaktan, sürekli devam eden hareket halinden, durmadan yenilenen olaylardan, konuşmalardan, insanlardan. önemli olan bazen herşeyin dışında kalıp uzaktan bakabilmek yaşananlara. televizyon izler gibi yapmak, müdahale etmek zorunda kalmamak. ve herşeyin masal olmadığını, gerçek hayatta rüyalara yer olmadığını farkedebilmek belki de. yedi aydır beni yoran aslında burda tek başına yeni bi yaşam kurmak diilmiş, zor olan hayatın içine karışmaya çalışmakmış. ama şimdi o kadar yaşanandan sonra yeni bişey öğrenebiliorum. uzak kalabilmek, yalnız olabilmek. huzuru insanlarda, hayatın ortasında diil kendinde aramak. kendin için yaşamaya başlamak..
sanırım zamanı gelen bu. tekrar gözlerimi kapayıp bu sefer bi kez daha dışardan bakmayı öğrenmeliyim. dünyanın etrafımda dönmesini izlemeli, olduğum yeri sahiplenmeliyim.



bir yerden bıkıp, yeni yola çıkan kişi,
çıktığı yolun hiç de yepyeni bir yol olmayabileceğini;daha önce zaten yürünmüş
bir yol olabileceğini de hesaba katmak
zorundadır:mutlak yeni yol yoktur:
ama, yola çıkacak kişi açısından, yeni yol
-çoktur...


oruç aruoba

art is everything.

istanbulda olmamın artık bi işe yaraması gerektiğini düşünürken, içinde bulunduğum şehirdeki en dikkat çekici olaydan uzak kalmadım. en azından bi işe yaradım. bienale gittim.
entrepolis.. iyi ki gitmişim bu kadar etkilenicemi düşünmemiştim. sanki başka bi hava soludum bi kaç saat için, farklı bi dünyaya baktım. özellikle bi kaç eser bi kaç cümle çok oldukça etkileyiciydi benim için.

duygular,
başlangıçları ve bitişleri olan küçük zaman aralıklarıdır.
(kan xuan, object)

get in the water!

bukowski

yalnız kalmaktan daha kötü
şeyler de vardır hayatta
ama genellikle
bir ömür alır bunun
farkına varmak
o zaman da
çok geçtir
ve çok geçten
daha kötü
bir şey yoktur
hayatta.

just another day

nothing's any good.

hikayenin sonu

''gerçekten de hikayenin sonuna geliyoruz. ve çok yükseklerden düşeceğiz. unutuyoruz. hissetmiyoruz. istemiyoruz. yaptıklarımız, daha çok eski alışkanlıklar. konuşmalarımız, elli kelimelik bir bulmaca. çok fazla tanıdık hayatı. şimdi kusma zamanı! ama her tükürdüğümüz pislik, yanında bizden bir parça da götürüyor...''
kinyas&kayra

güle güle

vazgeçtim.

trouble

sonunda oldu en korktuğum şey. bu blogun en başından beri, ilk kez evden taşındığımızdan(ilkokul yani) bu yana en korktuğum şey oldu. aidiyet duygumu kaybetmiş bulunuyorum. evimden kilometrelerce uzaktayım, evimi özlüyorum. ama nereyi özlediğimi bilmiyorum. parçalanmış iki yer arasındayım. bi yanda istanbulda kendi evim, bi yanda ankara hayatım herşeyim. evime gidip uyumak isterken bile hangi yataamda uyumak istediğimi bilmiyorum. işte oldu yani. hep dediğim şey buydu. sonunda "evim" huzurunu kaybetmekten korkarken oldu. alışkanlıklarımı değiştirmeyi sevmiyorum, düzenimi bozmayı, yeniliklere uyum sağlamayı..

the number u've called..

insanlara güven duygumu kaybetmiş olduğum için çok üzülüyorum. gerçekten istemediğim şeyleri yapmış olduğum, söylenenlere inanamadığım için.. nedense hep altından bişi çıkıcakmış gibi geldiği için.. ve nedense hep altından bişi çıktığı için.
üzgünüm çünkü hep güvenmeyi tercih ettiğim halde nasıl böyle paranoyalar yarattığımı bilmiorm.
uuff. midem aarıo. kongredeyim ve sanki burda otelden dönüşte evime gidicekmişim gibi gelio(ankara). sanki uzun bi iş bitmiş ve ben eski hayatıma geri dönücekmişim gibi. aslında boş eve tek başıma oturmaya dönücem.. insan 4 günde olsa yalnız kalmamaya alışınca zor geliomuş (kezban tribi). nese ok bye. mide aarısından ölücem. www.ohapostabaknededigibellidiilnieyazildigibellidiil.biz

stay stone

let's be cool.

new episode

yeni hiç bi kitaba başlayamıyorum. evet çok heycanla alıyorum, ilk sayfasını da aynı heycanla okuyorum ama sonra elime bile alamıyorum o kitabı. hep o çok sevdiğim kitabın hep o çok sevdiğim bölümlerini okuyım istiyorum. kendimi evimde bile bütün kitaplarım olmadığı için yalnız hissediyorum. son 10 senedir olduğu gibi hayatımsa kitap okuma alışkanlıklarımla paralel gidio. yeni bişilere başlamak istiorm yeni adımlar atmak, ama hep o ilk heycandan sonra eskiyi özlüyorum. alıştığımı , bildiğimi. yeni kitapların yeni karakterlerini sindirmek zor gelio.
kitap okumak istiorum yine, heycanla acaba nolucak diyerek.

annemin doğur günü şerefine

1982 yılı 14 temmuz gecesi saat 23:30 da bağıra çağıra dünyaya gelen ben o günden tam 25 yıl sonra İstanbul' da bir barda iki sevdiğim insanla alkolün dibine vurarak girdim yirmibeşinci yaşıma. 25 yılın analizini yapmak gibi ruh hastası bi post benden beklenen bişi ama bu sefer daha sağlıklı insanlar gibi böyle bi şey yapmıycam.
herzamanki gibi biraz fazla içmiş olmam, oldukça eğlenmem dışında doğumgünü günümü yani 15 temmuzu evde yarı baygın mide bulantılarıyla geçirdim.
beklediğim bi çok insanın aramamış olması, beklemedikleriminse bana böyle güzel bi doğumgünü yaşatmış olmaları biraz ironik olsa da, bunun benim psikolojimi etkilediği pek söylenemez.
aldığım alkol sebebiyle verdiğim geçici rahatsızlık için özür diler, seneye aynı gün aynı saatte görüşmeyi dilerim.

benim minik evim

10 temmuz itibariyle evimde kalmaya başlamış bulunuyorum. Anladım ki ev tutmak kadar o eve yerleşmek de bi o kadar zor. bi kere eşya almak tam bi dert. benimki gibi 45 m2 lik bi eve eşya almaksa kabus gibi. şimdilik ikea'yla çözdük olayı. ama orası da hem pahalı hem de alınan en ufak şeyi bile monte etmek puzzle çözmek gibi. sonuç olarak güzel bi evim olmaya başladı. evet şu an için maksimum 3 kişi oturma kapasitesi var, 4. kişi ayakta kalmak zorunda kalıo ama olsun sonuçta benim. 6 buçuk saat temizlediğim banyom duvarlarını tek tek boyadığım bi salonum ve henüz eşyaları bile eksik olan bi yatak odam var..

bi de güzel şeyler yaşarsam o evde daha ne ister bu bünyem. bi an önce yerleşsem de herkes gelip görebilse.

nese evet heycan dorukta.. çıkıp evime gidicem birazdan =)

45 m2 de yaşıyorum

evim güzel evim

modada minnacık küçücük bi evim var artık.
45 m2 falan heralde..evim diyebiliceğim bi yer..üstüne bi sürü hayal kurduğum, sonunda gerçek olan. şimdi asıl yorucu günler başlıo..boyanıcak, eşyalar alınıcak.
ikea fantezilerimi süslüo bu aralar.. bakalım kafamda bi kaç fikir var gerçekleştirebilicek miyim.
bu arada ev dekorasyonu için super bi site buldum. dünyanın heryerinden insanlar evlerinin fotoğraflarını koyuolar. böylece dekorasyon için super fikirler yakalayabiliosun..bayıldım siteye bayıldım..
site işte burda bu arada

going under

ev aramaktan, emlakçılardan, evlerin rutubetinin olup olmadığını anlamaya çalışmaktan, bi ev için tam olucak derken (şerefsiz emlakçı) bi anda herşeyin altüst olmasından bıkmış durumdayım. ev tutsam zaten param yetmio, tutmasam napıcamı bilmiyorum. kafamda bi süre daha burda oyalanıp ankaraya dönme fikri oldukça büyümekte, geçerlilik kazanmakta. burda sadece yaşamak hem de idareten yaşamak için kazanıcağım parayla ankarada en azından rahat bi hayatım olabilio.. şimdi bi eve çıkmam sadece borca girmekten başka bişi olmıcak.. bi evim olucak ama param olmıycak. pff bilmiorm istanbula karşı hevesim giderek dibe vurmakta ve böyle giderse çok geçmeden yerle bir olucak. napıcamı bilmiorum, yarım saat sonra bi eve daha bakıcam ama beensem bile bana sadece burda yaşamak için kaç milyar paraya mal olucak... artık istanbulda çalışmak anlamsız gelmeye başladı.

istanbul vs dharma

geleli 2 ayı geçmiş bulunuyo. hatta işe gireli bugün itibariyle tam olarak 2 ay oldu. hayatımı yeniden düzenlemenin herşeye yeniden başlamanın yanında bi sürü güzel şey, bisürü kabus, bi sürü sıkıntı, depresyon, bunalım yaşamakla kalmayıp bi de teyze oluyorum. bu aralar her hangi bişeye "nasıl maksimum heycan duyulur" sorusuna verilecek en az 10 cevabım var. ama en başında gelen minicik ufacık bi bebeğin teyzesi olucağım. minicik ufacık bi takımı var artık bebeğimin teyzesinden hediye. o daha doğmadan nasıl bu kadar heycanlanabiliorum bilmiorm. sanki o konu açıldığında herşey donup kalıo. sadece bebek kıyafetleri, kitapları, oyuncakları, süsleriyle doluo etrafım. sanırım bu aralar tek olumlu yaklaştığım konu "o".. "o"nun konusu geçince herşey bi anda yoluna girio, bütün sıkıntılarım unutuluo.

ha sıkıntılarım demişken.. kocaman bi kongre yaptık. işimi bi kez daha sevip işten bi kez daha nefret etmeme sebep olan : )yani nası bi insan olduğumu bende bilmiorm ama çok severek yaptığım bi işim olmasının yanında çalışmak da bi o kadar gerio beni.. neyse şimdilik burda herşey yolunda.

ev.. ev arıorum bulamıorm. bulsam da bin tane bok atıcak insan olduğu için etrafımda huzurla sakin ve mutlu olamıyorum. olsam maddi olarak çöküntü yaşıyorum. nasıl bi evim olucak nerde olucak ve evim gibi hissedicem mi hiç bilmiorm. bilmememin bunalımları arasında gidip geliorm.. herkese bi kötü davranabilitem olmasıyla beraber bi de insanlardan sıfır anlayış gördüğüm için kriz üzerine kriz geçiorm.

bu dönemi nasıl atlatıcam bilmiorm. ne zaman sakinleşicek bu ortam bilmiorm. ne zaman bi evim olucak bilmiorm.

sevdiğim bi kaç kişinin yanımda olması, hayatıma yeni girenlerin bu kadar ii olması, çıkanlarınsa gerçekten çıkmış olması gerekiğini anlamam, burda kimin dost kimin olmadığını görmüş olmam, bi yerden sonra kimsenin dost arkadaş vs olamıycanı, bu hayatta herşeyde tek başıma kalıcak olduğumu anlamam sanırım yanıma kar kalanlar.

the end.

top 10 physical transformations for a film role

hayran olunası insanlar.

couple

farkettim ki bu istanbulda herkes çift. herkes elele kolkola telefonda mutlu kavga edio falan.. ama hep bi cilveleşme modunda. ya da ben çok yalnızım ve algıda seçicilik yaşıyorum emin diilim.
bunun dışında istanbul sınırları dahilinde geçirdiğim ilk haftasonunda bi gün çalıştıktan sonra pazarımı acaip huzurlu geçirdim. kendi arkadaş ortamımda gibi hissettiğim insanlarla sakin normal bi pazar.
artık düzenim olsun istiorum, normal günler, normal bi hayat istiyorum. insanlarla ilişkilerimi normal haline geri çekmek istiyorum. yani normallik ve sakinlik istiyorum.

ank-ist 5 saat

yine ankaradaydım. hiç gitmemiş gibi. demek ki böyle de yapılabilir. zaten bolu tünelini de açmışlar 5 saatte gidilio, bi de super manzara. anneyi mutlu etmenin bedeli paha biçilemez hesabı gittim geldim yine. bi de düğün çıkardım aradan. bu kadar.

makes me wonder

özet

yazasım pek olmadığı halde sırf yazmış olmak olsun die yazıorm galba. bodrum superdi.. (bodruma gidişim superdi) her şekilde iş ortam vs.. demetle bi gece yerlerdeydik gülmekten falan. güzeldi yani. sora istanbul.. insanları anlayamama durumu. ama artık sallamama ve herşeyi oluruna bırakmanın verdiği sakinlik. ev olayı paniği.. kendi evime çıkma isteği.. daralma vs.. sora ankara.. evimi annemi ne kadar özlediğimi farketmem..dönmek istememek.. herşeyi unutup evimde kalmayı planlamak..korkmak. neye nasıl bi cesaretle başladığımı bilmiorum.. hayatımı tümüyle değiştirmeye hazır olup olmadığımı bilmiyorum. o kadar güçlü olup olmadığımı, bunu denemeye hazır olup olmadığımı.. ama yine de gidiyorum başlıyorum bişilere. inanılmaz zor gelio, parçalanıo bölünüo bi tarafım.
ama biliorm ki bunu tek başıma, kimse olmadan yaparsam bi sonraki adımda çok daha güçlü olucam. o yüzden bırakıyorum düşünmeyi sıkılmayı plan yapmayı.. olucak herşey yoluna giricek inanıyorum... sadece zaman.

bodrum bodrum

memory erasing process is completed.

insan diil

çok daha uzun ve önemli bi post atmadan önce yukardaki insana hayranlığımı belirtmek istedim. bir insan böyle mi bakar? böyle mi gülümser? yarebbim?

first day

ee ilk gün çok sıkıcı.

istanbul.

artık yazmazsam ölürüm şeklindeydim. saat 03.50 hemencecik durum değerlendirmemi yapıp uyuyciim. hayatımda çok bariz bi yol ayrımındayım şu anda. sanırım istanbula yerleşiorm. yani öylesine oyun gibi geldiğim iş görüşmesinin super geçip ardından işe başlıycak olmam bi anda gelişen olaylar şok ardına şok yaşıorum. pazartesi günü görüşmeye gittim aa tabi önce tommyle sabah sohbetleri tadında sabah kahvaltısı yaptım (akşam kahvaltısı olmaz zaten).. salı evde..çarş önce erenimle hasret gidermece dert anlatmaca sora taylan burcu yollar bizi bekler...sora burçin-tommy-kerem mojo (son zamanlarda en eğlendiğim günlerden biriydi sanırım.. sarhoşta olmadım işte hıh. burçinimle uyudum misler gibi.. ertesi gün paşalar gibi unuttuğum telefonumu da almaya gittim. beni cümle alem starbuckslarda arayan yiğit bir delikanlı sayesinde yine telefonumu kavuşup eve gelebildim..kendimle birlikte herkese eziyetim ben bu hayatta sanırım. üzülüorm hayatımdakilere bazen ahah) bol bol orkun dedim mojoda adi bok o kadar özledim ki onu. ardahanda napıodur o kendi başının çaresine de bakamaz kim kem açıcak oralarda ona böhz. neyse.. perşembe ev, cuma ajan ve ajanın gidicez gidicez kesin oi va voi ye gidicez kandırmacası sonucu evde maçoyla beraber film, şarap, okul videoları ve özlenen günler bol bol kahkaha durumu yaşadık. kahvaltımızı yeniköyde yaptıktan sora yine ev yine ev. bik bik bisürü kavga msnde.. ifade sorunum var bu hayatta ben onu anladım. allam aklıma gelmiyen şeyler yani. nese sakinleşildi durulundu şimdi normal herşey pencerelerden el de sallaştık sabah 4'te daha ne olsun. (ah keşke bu anı kaydedebilseydim..suratımda aptal bi gülümseme haha)
bunlar istanbul'a girişimizin seyir defteri şeklinde.. bi sürü korku, bi sürü panik, bi sürü özlem. annemi çok özlüorm.. evimi odamı bilgisayarımı.. pff çok hızlı oldu bu istanbul olayı, hazır mıyım bilmiorm bi taraftanda burcuyla evimize eşya muhabbeti yapıorum kaptırmış gitmiş bi şekilde.. sadece bıraktım gidiorum bi hadi herşeyin hayırlısı modunda. bakalım sonu nereye varıcak. düşündükçe içinden çıkamıycam yoksa.. güzel olucak herşey sadece bunu düşünüorum..önümde bomboş bi sayfa herşeyi istediğim gibi çizebilirim gibi gelio. şimdi biraz sabır sadece.

*max hızla yazılmış bu post daha sonra derinlik kazanıcak eminim..fotoğrafta koyucam yarın sanırım.

hiç

içimden gelmio yazmak. anlatmak düşünmek. durduk yerde içime saplanan, yemek yerken aklıma gelen, başka bişi anlatırken durup nefesimi kesen, kitap okurken satır aralarında acı hissetiren bu histen kurtulmak istiorm biran önce.
içimden hiç bişi yapmak gelmio.

bak beni gerdin ii mi oldu?

adi bebe taylan. bi arkadaşın bi arkadaşa yapmaması gerekenler vardır. nie dalga geçtin ulan nie böheeeeezzzzzzzzzzz ben senin cv'inle geçmemiştim.

yazamıyorm ii mi?

git//me

gidelim buradan.
silelim aklımızı.
devam edelim yolumuza.
ama gitme desin..

yes

ne çok yazıcak şey var..evet 10 gün burdan uzaktaydım. herşey netleşmişti zihnimde. tamamdı herşey istediğim gibi olucaktı. devam edicektim yoluma. yine saçma sapan. ama artık ne burda bi satır daha olmalı bu konu ne de aklımda beynimde, kalbimde. sıkıldım bunaldım. dengesizlikten saçma sapan değişimlerden. pff..
daha önemli olan şey işten ayrıldım. garip bi geçiş aşamasındayım. herşey üstüme gelio bense kaçmayıp olduğum yerde bekliyorum sorunları. biliyorum halledebileceğimi..dün yine gecenin bi yarısı çalan telefonda sen gözdesin, bunları yaşamak istediğin için yaşıosun geçmesini istediğinde geçicek diyen bi ses vardı. önce ailem, sonra arkadaşlarım. iyi ki varlar dedirtiyolar böyle zamanlarda. şu an bi planım yok geleceği dair.. napıcaksın sorusuna bilmiyorum die cevap vermemin sebebi bu. gerçekten bilmiyorum.

öhe

salya sümük hastayım, bi yandan hapşurup bi yandan öksürüorm aynı zamanda ateşim var, aynı zamanda şefkate ihtiyacım var. eşyalarımı hazırlamadım daha, yapmam gereken bi ton iş var. ipoda şarkı atmayı unutmamalıyım, makyaj malzemelerimi, tokalarımı unutmamalıyım, ayakkabılarımı ve de yanıma nolursa olsun saç kremi almayı unutmamalıyım. nası uyumuşum kaç saat ya. yarına nası yetişicek bu işler pfff. bi de saçma sapan rüyalar, saçma sapan insanlar. peh ya bu ne böyle.

tuhaf

ne kavgam bitti ne sevdam tırnırm.. bu postuma da şarkıyla başlayarak içimden fışkıran duyguları yansıtmak ister miyim? isterim neden istemiyim. yesss pazar sabah itibariyle antalya sınırları dahilde herkesten herşeyden uzak bi haftaya başlamanın verdiği mutluluğu hissediyorum. bunun yanında başka hissetiklerim de yok diil (iki olumsuz bir olumlu; yok diil = var) manyak gibi şeyler düşünerek geldim bugün eve, sora yağmurda hepsi aktı gitti sanırım. en azından artık ne istemediğimi biliyorum.
neyse bu gece belki o düşündüklerimi de yazarım, belki yazmam emin diilim.
gidiyim de yapmam gereken işleri bitiriyim bir an önce ben.
ha bi de antalyada hava süpermiş : )

me & myself

uyusam uyusam hep uyusam. odamı evimi herşeyi çok özledim resmen. mırıll mırıll mırıll bazen battaniyenin altına girmek lazım..

pohaca

i've a new life coach..

göreli

bişi yapmak istiyorum ama naapmak istediğimi bilmiyorum. hani böyle canın bişi ister buzdolabına gidersin de ne yiyceni bilemezsin kapağı açıp bakarsın o arada annen bağırır arkadan kapat buzdolabının kapağını die. evet bu. ne istediğime karar veremiyorum. çok da boş bi post olucak büyük ihtimalle bu, zaten aslında içerik falan diil sadece bayadır yazmamışım o sebeplen yazıyorum. 2 ay olmuş bunu açalı 2 sene gibi gelio ne garip. işte izafiyet diye boşuna dememiş einsteincığım.

"Farklı hızda hareket eden cisimlerin uzay-zaman referansları birbirinden farklıdır."

*ah ah hep bi alt metin yazıyorum da kimse anlamıycak ne kötü.

gözde

(12:20 AM) taylan:
özlemini duyduğun günler gibi yasa
(12:20 AM) taylan:
öyle ol yani
gözde ol

monkeys

a million dolar hotel

madem anılarla dolu bi gece yaşıyorum, neden million dolar hotel için bir kaç şey yazmıyım? bu film pek sevgili ajan insanının bana kazandırdığı bir kaç önemli ayrıntıdan biridir(ya çok alakasızda, otostopçunun galaksi rehberinden parçalar okuyup bütün gece ingilizce konuştuğum günler geldi aklıma haha). (bir diğer ayrıntıda mustafa hakkında herşeyi izlerken zırıl zırıl ağlayıp senelerce alay konusu olmam bunun devamında dismissed e kadar uzanan dedikodu çılgınlığımızdır.)

filme geri dönmek gerekirse, hayatımızda izlediğimiz en güzel intihar sahnesiyle , insanın böyle saf ve de aşık olup böyle de güzel ölmesi gerektiğini düşündürürken bir o kadar da en vazgeçtiğimiz zamanlarda bile içimizi life is perfect umuduyla doldurabildiğidir.

after i jumped it occurred to me life is perfect, life is the best, full of magic, beauty, opportunity... and television... and surprises, lots of surprises, yeah. and then there's the best stuff of course, better than anything anyone ever made up, 'cause it's real, it's you...

ah

kendi arkadaşlarımı, beni tanıyan insanları, kendi hayatımı özledim. birilerine kendimi anlatmaya çalışmaktan, alışmaya çalışmaktan, uyum sağlamaya çalışmaktan yoruluyorum. beni bilen, bildiğim insanlarla olmayı özledim.

mört

yuh oha mart oldu. ne zaman bitti şubat daha yeni ocaktaydık.

çıkarın beni burdaaağn

aaAAaaaAa bu ne beee.. istemiyorum ben çalışmak falan. evimde huzurla kahvaltı yapmak saatlerce pijamalarımla oturmak hiç çıkmadan yataamda tv izlemek istiyorum. çalışmak bişileri idare etmek bana göre diil aaa.. evimin kadını çocuklarımın anası olmak istiyorum. hiç olmadı bi lorelai gilmore bi rory gilmore olmak istiyorum. neyim eksik benim onlardan. hızlı konuşmaksa hızlı konuşmak, seri ve anlaşılmaz cümle kurmak hepsi bu bünyede mevcut. neden sabah uyanıp ayh bugün de önce çıkıyım bi starshalowda (evet öyle yazılmıo) geziyim gidip 8 fincan kahve içiyim ben yolda yürürken arkamda müzik çalsın modu yaşayamıorum ben yaaaa.. ya da neden benim how i met your motherdaki gibi ayrılıp ayrılıp barıştığım ama hiç vazgeçemediğim bi sevgilim yok. neden bana birisi gidip o mavi şeyden almıo.. nedeeeen amaa yaaa neden ben de dizi gibi yaşayamıorum. isyankar ve bir o kadarda hırslıyım bugün. sonu nereye varıcak oldukça merak ediyorum. ayrıca bu postu atarken bir kez daha okumayı planlamıyorum zira bi okadar saçma olduğu için büyük ihtimalle kendimi engelleyemeyebilirim. susuyorum ve gidiorum. makyaj yaparak kendini iyi hisseden bir insan oluciim az sora. biri beni durdursun. bu kabusa son versin. evimde mutlu ve huzurlu, şirinlerle beraber yaşıyım. ayrıca o kargamel diil gargamel. ah be çizgi film izlemeyi de özlemişim bak şimdi düşündüm de. çıkarın beni burdan ben deli diilim.

mahrem

kırk yamalı tek iplikli şaman kisvesi gibiydi
ayna kırıklarındaki aksi
İpliği çekince dağılacaktı, dağıldığında bile bir aradaydı.
gelişigüzel saçılmıştı,
gelişigüzelliğinde bir nizam vardı.
sonsuzdu zaman, sınırsızdı mekan
öyleyse bu kalıpta niçin sıkışıp kalmıştı?
makası aldı ve
ismiyle mühürlenmiş hikayeyi kırptı;
kırpıkları zamanlara ve mekanlara saçtı.

bir başka zamanda,
çok çok sonra ya da pek yakında,
ve bir başka mekanda,
çok çok uzakta ya da hemen burada
bir daha dönmemek üzere bu dünyaya
hemen şimdi yok olmalıydı.



*koteyşında sınır tanımam, tanıyanı sevmem.

42

-hayatın anlamı?
-42
-tamamiyle

pause

pause'da yaşamayı sevmeye alışmaya önemsememeye başlama durumu.. (evet bigün ben de cümle kurabilicem)
push the button!

(herşeyin akıp geçmesini bitmesini beklemek, etrafınızda dönen dünyaya sabitlenip sadece olduğunuz yerden bakmak, aklın kafanın beynin rahat olması. sakinleşmek durulmak, kabullenmek.)

apple

renk

bu sıkıcı havadan ağız büzerek kurtulma çabası.. uyuz diil benim blogum. ayrıca koteyşın seviyorum. ayrıca dünya tarihi kitabını okıyıp herkesten kültürlü olucam. evet inanıorum. EFENDİLER!!!!!

Douglas Adams;

• I may not have gone where I intended to go, but I think I have ended up where I needed to be.
• Nothing travels faster than the speed of light with the possible exception of bad news, which obeys its own special laws.
• The major difference between a thing that might go wrong and a thing that cannot possibly go wrong is that when a thing that cannot possibly go wrong goes wrong it usually turns out to be impossible to get at or repair.

21

all i need is 21 days?

hiç..

bu şehirde tek başıma, o hiç biyere ait olamayanların kendilerini buldukları yerde kocaman bi hiçlik, biraz yaşanmışlık biraz hayal, biraz kırıklarım ve hissizliğim. sonradan vurmasını beklediğim gidişlerin hiç değişmez boşluğu. . o ansız acılar olmasa yaşadığımı hissettiren belki sadece varlığımı anlamak için kanatıcam yaralarımı. kocaman bi hiçlik.. unutulacaklar, insan bu kadar mı kolay alışır. ne zaman parçam oldu bu benim. ne zaman bu rutine kapıldım. ne zaman hep kaçtığım hep uzak durduğum inancın içine bi kez daha gözümü kapayıp girdim. inancımı kaybettim, alışık olduğum bu şehirde alışık olduğum "bana" , geri dönüş yolculuğuna tek başıma başlıyorum yine. korkmuyorum, üzülmüorum. belki benden götürdüğün tek şey olan inancım zaten bana ait diildi..

ve hiç bişey hissetmiyorum..

kinyas & kayra

Kabul etmeliyim ki altı milyar insanın yerine düşünüyorum. Altı milyar insan adına yaşıyorum. Ben öldüğümde altı milyarda ölmüş olacak. Şimdilik hayattayım. Korkmaya gerek yok! Günahlarınızı ben unuturum. Siz işlemeye devam edin…

İçi ne kadar doldurulursa doldurulsun ,yine de hafiftir hayat.çünkü altı deliktir.delikse ölümdür! bütün kazançlar bu delikten akıp gider..

O kadar istedim ki gerçek bir duyguyu içimde hissetmeyi! Eğer pişmanlık hissedersem devamı da gelir, diyordum kendime. Sevmeyi bile öğrenebilirim yeniden, diyordum. Yeniden bir insan olabilirdim. Ama şimdi anlıyorum ki benim için artık çok geç. Ne bir pişmanlık duyuyorum, ne de gözpınarlarım ıslanıyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Hiçbir şey...

an itibariyle..

kendimi film izlemeye, kitap okumaya ve de yemek yemeye adamış bulunuyorum. yemek ve tatlı yapmak da bu karara dahil olup yosun haplarım sayesinde hiç kilo almıycağımı düşünmekteyim.

ayrıca nası bi insanım ki ben aldığım 3 kitabın sadece birini bitirmiş bir diğerinin de yarısını okuyabilmişim bi ayda. ne biçim sosyologsun demezler mi adama?

ayrıca (evet ikinci ayrıca) akıl sağlığımın tehlikede olduğunu düşünmekle beraber bu konuda herhangi bir önlem almayı planlamamaktayım, zira 24 yıldır bu bünyenin bu gibi durumlarda kullanacağı bi taktik geliştirmiş olmasını umuyorum. geliştirmediyse ve bu şekilde bi bünyem olduğu ortaya çıkarsa da o bünyeyle herhangi bi temasta daha bulunmayı düşünmüorm. (evet kendi bünyemden uzaklaşma kararı olabilir bu.. bilmiorum ben de anlamadım yazarken. )yaşama bakışım ve olayları değerlendirişim bu şekildeyse değerlendirmiyorum ulan ben olay falan. bakmıorum da. yaşamaya kanalize oluyorum, durum değerlendirmesi insanı modumu devam ettirmiyorum. bünyeme kurban olıyım(run gözde run) (bir çelişkiden diğerine nasıl koşulur?) (çelişkiler arasında alınan yollar bir yakınlaşma unsuru mudur?)(zihinsel olarak koşarken bi insan zayıflar mı?) (koşarak kendimden ne kadar uzaklaşabilirim?)

rüya

rüyalar gerçek yaşamı farkedebilmemiz içindir. uyandığımızda gerçeği daha sağlam algılarız. hiç rüya görmemiş olsak gerçek bu kadar yalın ve dokunulabilecek kadar net olur muydu?

reconstruction

if you're my dream, i'm yours..

liseee

karnım ağrıo şu an gülmekten. tam bi saat ağlama krizi boyutunda kahkaha attım. nasıl güzel geçmiş benim lise yıllarım ya. nursenle esra az önce bendeydi. eski günlüğümü okuduk. o kadar anlamsız ki bisürü şey. ben ondan hoşlanıyorum o da benden ama o şuyla çıkıo falan die bi sürü aptal cümle var ahaha. hatta "annem aydın çarşısına gitmemi istedi, bende neden olmasın diye düşündüm" die bi cümle kurmuşum. hahah hangi gerizekalı çocuk neden olmasın diye düşünür ya. annen demiş gidiceksin işte. hele o basket maçları, evde verilen yılbaşı partileri. mesela 97 yılına önce benim ananemin evinde sora da erenlerde devam eden bi parti silsilesinde girmişiz. acaip güzel yıllarmış kesinlikle..

amat..

Amat; İbranice'de "gerçek" demektir.

"ilk kez öldürdüğünde bir değil sanki bin kişiyi öldürmüş gibi olursun. yeni doğmuş ve annesi tarafından emzirilen o bebeği öldürmüşsündür. babasının başını okşadığı o çocuğu da, bir genç kıza aşkını ilan eden o delikanlıyı da zavallı bir kadının kocasını da, savaşa giderken ailesi tarafından uğurlanan o masumu da... bütün bu kişileri öldürmüş olursun. ikinci kez birini öldürdüğünde alt tarafı bir tek kişiyi öldürmüşsündür. üçüncü kez ise kimseyi öldürmüş sayılmazsın"

çocuk..

bazen oğlan çocuu olmam gerektiğini düşünüorum. ya da hep bi oğlan çocuu olarak kalıcağımı. anladım ki ben tam kendimi koca kız! gibi hissetmeye başlayıp o şekilde davranırken bi anda eh bu ne be kaprisli misin sen cevabı gelince direk savunmaya geçip oğlan çocuu moduna geri dönüorm. evet böyle daha rahatım belki bilmiorm. belki bigün büyür bu moddan çıkarım belki. rahatsız mıyım onu da bilmiorm. aman be ben pek bişi bilmiorm zaten bu aralar. anladığım şeyler yanlış ya da farklı çıkıo. en iyisi her zaman beklentiyi en altta tutmak. galba bu aralar gözden kaçırdığım nokta bu.

marvin the paranoid android

• "My capacity for happiness," he added, "you could fit into a matchbox without taking out the matches first"

"Why should I want to make anything up? Life's bad enough as it is without trying to invent any more of it"

• "I think you ought to know I'm feeling very depressed."

"Trillian: "that's just fine, really... just part of life."Marvin: "Life. Don't talk to me about life."

"Pardon me for breathing, which I never do anyway so I don't know why I bother to say it, oh God, I'm so depressed. Here's another one of those self-satisfied doors. Life! Don't talk to me about life."

"Life," said Marvin dolefully, "loathe it or ignore it, you can't like it."

"I could calculate your chance of survival, but you won't like it."

Zaphod: "Freeze!"
Marvin: "Freeze? I'm a robot, not a refrigerator."

Arthur: "Marvin, any ideas?"
Marvin: "I have a million ideas. They all point to certain death."



Paranoia is good...

bilenzik

büyüyünce çingene olucam. of içim sıkılıo çok feci.

p.s: sanırım senin blogunda biişi yok dienler haklı.

no more chocolate

sarışınlığa tekrar bi adım daha yaklaştım. oksijenli suyla açılmışa benziyen almancı saçlarım var artık..

nemo..

evet kayıp balık nemo niaha

beytepe ardından..

6 buçuk sene.. 6 buçuk senem Beytepe'de geçti. bazısı iyi bazısı kötü bazısını da hiç hatırlamadığım bi sürü anım oldu oraya ait. hayatımın en fırtınalı en eğlenceli en rahatsız dönemini, en büyük hayallerimi, en büyük hayal kırıklıklarımı, en büyük kayıplarımı orda yaşadım. kendimi oraya hiç ait hissetmediğim zamanlar oldu. bazen de kendim olabildiğim tek yerdi. bunları düşünmeyi hep erteledim ama 2000 yılında oraya ilk gidişimle şu andaki gözde arasındaki farklara bakınca ağlasam mı gülsem mi bilemiorum. bi tarafım keşke dio o zamanki gibi olabilsem. bi tarafımda yaşadığım herşeye rağmen hayatımın en eğlenceli dönemi olduğunu sadece güzel şeyleri hatırlamaya çalışmam gerektiğini söylüo. o kadar çok insan gelio ki aklıma orayı düşününce. birinci sınıfta onlarsız nefes alamadığım insanlar ben o okuldan ayrılırken beni hatırlıolar mı acaba? ya da ben onları yolda görsem nası bi tepki veririm? kendine en yakın olanı kaybettiğinde hiç kimsenin olamıycağı kadar uzaklaştığını bi kere daha farkettirio tüm bunlar. kesinlikle birinci sınıftaki kadar eğlenceli olmayı, üçüncü sınıftaki kadar umursamaz olmayı ve şimdi ki kadar gerçekleri görebilmeyi istiyorum. ama o dönemleri birer birer yaşamak belki de beni duruma getirdi. bilmiyorum. sadece hem beytepeyi, hem orda yaşadıklarımı herşeyi çok özlüycem. şimdi yeni bi dönem başlıo. korkularım var ama hiç birisi başa çıkamamaktan diil hayatla. sadece o kadar eğlenemiyceim, o kadar umursamaz olamıycağımı bildiğim için. 6 beytepe şenliği,nacho, city, can baba, edebiyat.. inanamıyorum bu kadar çok şey yaşadığıma..bu postla beraber hayatımın bi döneminin daha bitmesi ne garip..

MEZUN!

mezunuuuum. evet. ben dahil kimse inanamasa da mezunum. herkeslere haber verildi. herkesler mutlu. hayatımda yaşamadığım heycanı yaşadım.
nese bi süre insanlar bana ismimle değil mezun olarak seslenirse mutlu olurum.

black sheep

sıkıntı..

ani ruhsal değişimlerimden nefret ediyorum. bi gün önce çok çok mutluyken bi gün sonra bunalımın eşiğine gelmekten ve hemen bi kaç saat sonra yine gülmeye başlamaktan..ben mi dengeli diilim duygularım mı bilmiyorum. aklıma gelen kötü şeyler ordan kayboldukları anda bütün sıkıntılar sona erio..ama herşeyin ortasında bu ruh hali çok sıkıcı. depresif olmaktan yoruluyorum böyle günlerde. nası gider insanın enerjisi bi anda..nası bırakası gelir herşeyi. ne bu nasıl bişi..bi yanım eksik..geri gelsin hemen.

umay umay

senin bana hediye ettiğin cesaretle, aşktan büyüyen ellerimle sanki yeni bir hikayeye başlıyorum.

öylesine..

buraya yazarken bişiler düşünerek yazmak istemiyorum ben. duygusal bişi olsun die ya da mesaj veriim die olmasın. öylesine olsun sadece benim olsun. ne düşündüğüm olsun. sıkıntılarım olsun paniklerim olsun..

ajan is back.

just a perfect day..

: )

final..

dün yazmaya çalıştığım postun internetsel durumlardan yok olmasına sinir olup ne duygu ne de his belirtiorum bu postta. evet dün son sınavıma girdim. hayatımın son finali olmasıdır tek temennim. bide sanki hayatımın cumasıymış gibi gelmişti dün..ondan sora hep haftasonu gibiymiş..bugün işe gelince öle olmadığını anladım. perşembeye kadar panik devam etsin.

metro v.s 220

Metroya binmekten hiç hazetmiorum ben. Böyle o karşılıklı oturmalardan, göz göze gelme zorunluluğundan, uyumak istediğinde kafanı koycak bi yer olmamasından sonra orda inip bi de servise binmek zorunda olmaktan nefret ediorm. Keşke hep otobüsle gitsem heryere(araba alana kadar niehds). Müzik dinlesem, kitap okusam, boş boş düşünsem, uyusam sora bi uyansam evin önünde olsam. Kesinlikle ben bir otobüs insanıyım.

Bi de paranoyam var gerçekten.. Hatta en büyük kabuslarımdan biri beklerken biri gelip tam metronun önüne beni iticekmiş geliyo. evet oldukça paranoyakça bi yaklaşım ama neden olmasın yani. bütün sorunlar, saçmalıklar, arızalar beni bulmuo mu neden olmasın neden bana denk gelmesin. why does it always rain on me dostum ahaha

kahve

Burger King'te kahve içerken heycanlı bişiler anlatılmamalı. Anlatılıosa sakin anlatılmalı. Üste dökülüosa o kahve bi şekilde uygun yere dökülmeli. Etrafa oraya buraya saçılmamalı. Oraya buraya saçılan kahveler umursanmayıp hiç bişi olmamış gibi konu anlatılmaya devam edilmemeli.

amaaaa alkol..

çok uzun bu post sevmiorm ondan edit yapıcam hemen.
burdaki eski postun özü çok içerseniz kendinize gelemezsiniz bi hafta bayılırsınız. ama yine de ertesi gün çay kahve içmeyin bol su için, meyve suyu için, muz yiyin patates yiyin ama yağlı yemeyin. bi de baş aarısı için ilaç alırsanız mideniz kötü olur. ha bi de çok uyuyun dışarı çıkıp hava alın, duş alın ama içerde alın onu. evet bunu 8 sayfa anlatmaya gerek yok özetledim ben.

lost..

herşeyin çıldırdığı zamanlar. karın ankaraya yağmasıyla beraber benim tüm haftam çıldırdı. bi yandan dersler bi yandan iş bi yandan hayat.. kabusla rüya arasında devam eden günler. sadece hiç yataktan çıkmadan bi hafta uyumak herşeyden uzaklaşmak istiorum. ya da böle 14 saat sürücek bi yolculuk. sadece boş bakmak hiç bişi düşünmemek, hiç bişi için panik olmamak, mezuniyete ne kaldı die sormamak istiorum. son finalime 3 gün var. tek sorunlu ders. hepsi geçsin hepsi bitsin.

manilla sunrise

you're not who you are, you're only what other people think you are.

fishism.

sis..

sis basınca ankarayı daha çok seviyorum onu farkettim bugün. tam bi korku filmi moduna girio heryer..turuncu sokak lambaları yavaş yavaş ilerleyen arabalar.. sanki buffy bi yerden fırlayıp vampirleri avlamaya başlıcakmış gibi.. ya da angel herhangi bi sokak lambasının arkasına saklanmış gizem yapıomuş gibi.. korkutucu olmasına rağmen kesinlikle kar yağdığında ve sis varken daha çok seviyorum burayı. inanılmaz huzur verici o boş sokakta yürümek..sessiz sakin bi filmin içinde her an heycanlı bi macera başlayabilirmiş ya da başlamayabilirmiş gibi..sanırım bunların yanında saçma gelen şey bu aralar mor ve ötesi-kördüğüm dinlemeye takmış olmam.. nieyse garip bişekilde adam direk benim orda olduğumu biliomuş da sölüomuş gibi gelio dinlerken..evet ihtiyacım olan şey huzur orası kesin.

i need to believe..

Ally : I need to believe that it works.

Billy : What works?

Ally : Love.

Couplehood.

Partnerships.

The idea that people who come together, they stay together.

I have to take that to bed at night, even if I'm going alone.

That's a McBealism.

böhz isimli post

gözlerim açılmıo ateşim hat safhada ve nefes almakta zorlanıorm. durumum tam anlamıyla rezalet. rezalet olan bir diğer şeyse sınavım iirenç geçti. gerçi olumlu bi yanı iyi ki çalışmamışım çalışsam da bişi farketmezmiş. artık hocanın insafına kaldım. hastalık iirenç bişi. ölesine bişiim yokken naz yapıp hastayım dediğim günleri özledim. evet şimdi de naz yapıorm ama cidden çok feciyim. azımda yüzümde ateşten yaralar çıktı. aahha ne acındırdım kendimi yannız. banka hesap no veriim de tam olsun bari. bir bağış hayatımı kurtarabilir.

sakin olmalıyım..

saat 18.20 itibariyle ödevimi tamamladım.

big bang..

bütün ertelemelerimi ertelediğim o gün geldi. yapabiliceğim herşeyi max. bugün yapmam lazım. önce ödevi tamamlıcam.. sora çağdaş sosyoloji teorileri çalışıcam. sora da nicel araştırma metodları çalışıcam. patronumun işletme yönetimi üzerine söylediği bi söz kulaklarımda yankılanıo. "her iş kendine ayrılan zamanı doldurur" my time is over. sanırım. bu arada hastalık boyutum oldukça ilerlio ama bu dün beni alışveriş yapmaktan alıkoyamadı. bu başka bi postun konusu olucak ama. az önce uyanmış olmam sebebiyle bi plana ihtiyacım vardı. burda başladım ben de..

bazen..

bazen insanlar en çok beni sevsin istiyorum..sonra bunu hep yapmaya başlıyorum. sonra da o hep sevenler bile bazen sevmeye başlıo beni. bazen de ben kimseyi sevmek istemiorm kimse olmasın istiorum o zaman da kendi kendime kalıorum. sora o kendi kendime kalıştan sıkılıp yine herkes en çok beni sevsin istiyorum. ozaman da herkes başkasını en çok sevmeye başlamış oluo. bu döngüden oldukça sıkıldım.
herkes kendisini en çok sevsin beni de hep sensin. evet. tanrım sanırım hiç kurtulamıcam bundan..

regular..

sıradan bi cuma akşamı.. ben yine evde o.c izleyip sıradan ama özel insan adam brody'e hayran kalırken sıradan olmayan bi hafta başlıo..bu aralar herşeyden pek fazla sıkılmış olan ben, ilginç olmayan bi şekilde hasta olmaya başlıorum. yaklaşık 6 senedir her önemli sınavdan, ödevden önce vücudum garip ya da planlı bi şekilde hastalık belirtileri göstermeye başlıo. hatta belki de bu yüzden mezun olamadım hala bilmiorum.. sonuçta ödevimin henüz dörtte birini hazırlamış(evet bugün biraz ödev yaptım da) ve nicel,çağdaş ve nitel sınavlarına hazırlanırken yine sabahtan beri boğaz ağrısıyla dolanıyorum. sonuç itibariyle kendimi yine dersten uzaklaştırıcak bişi bulmuş gibi görünüo olabilirim. hatta kesinlikle uzaklaştırdım ve pazartesi günü bundan pişman olucama eminim. yukardaki iki cümle arasında bile fikir değiştirdiğime inanamıyorum. evet bu kadar bugün eelenceli diilim galiba.

karlar düşer..

herşeyi ertelediğim gibi kütüphaneye gitmeyi de yarına erteliyorum. peki geçerli sebeplerim neler? kar yağıyo.. gece 11 e kadar bilkentte kalırsam eve dönemeyebilirim. peki beni olumsuz etkileyen ne? stress bitmio bugün de. sanırım gerçekten yogaya başlamam gerekicek bu ödevden sonra.

ofisimi seviorum..

fotoğraf..

bundan 5-6 sene önceydi. o zaman fotoğraf sevdasına tutulmuş piercing'li bir genç kızcağızdım. hacettepe üniversitesinin bodrumuna kurulmuş karanlık odada verilen fotoğraf dersine pek bir hevesle kayıt oldum. digital fotoğraflar henüz bu kadar yaygın deildi.. ve ben de arkadaşımdan aldığım bi nikonla heycanla derslere gitmeye başladım. derste bi süredir edebiyatın kantininde(!) gördüğüm kısa saçlı bi çocukla gözlüklü bi arkadaşının durmadan konuşup, fotoğraftan oldukça anlıyorum imajı çizdiklerini görünce kendilerine bi yanaşma durumum oldu.. bu yanaşmanın sonucu kaynaşmaya dooru gitti ve ben onlarla baya bi süre çok eelendim. şimdi bunu neden anlattım. çünkü o kısa saçlı çocuğa ona "yazıcağıma" söz verdim. ha bide bi sürü saçmalık yaşadıktan sora şimdi onla hala eğlenebilmenin beni mutlu ettiğini söylemek istedim.

p.s: bunu yazarken tenfold loadstar // sun and rain çalıodu.

kahvrengi saçlarımdan ben suçluyum..

evet yaklaşık iki hafta önce 24 senelik süper sarı saçlarımı boyatma gafletinde bulundum. bugün bu acımı da dışa vurup öyle uyuycam. senelerce herkesin özenerek baktığı benim ise sarışın olmaktan sıkılmama sebep olan o saçları değişiklik iidir dierek çikolata rengine boyattım. ve de yiyemediğim çikolatanın bana bi faydası olmadığını bu sayede acı bi şekilde öörendim. bundan yaklaşık 5 sene önce de kısacık kestirdiğim ve de yaptığım hatadan uzunca bi süre pişman olduğum, o sarı saçları bugün gerçekten özlediğimi farketiim. aynaya baktığımda bi başkasını görüo gibiyim. her defasında da sakin olup ya aslında yakıştı bee diorm.. bi yandan da "yaa naaptın sen?" dienlere gururla "değişiklik iidir!" cevabı veriorm. ama itiraf ediorm ki sarı saçlarımı çok özledim..

başladık..

evet. şimdi blog'umun amacını ve kullanımını belirliim hemen. ne de olsa ben kullanıcam oh canım ne isterse yaparım mantığı hakim olucak büyük ihtimalle. bi de sanırım en çok günlük bunalımlarımı birilerine (güniz/ilke/selen/orkun/burçin/vb.) kusmaktansa artık kendi kendimi sorgulama boyutuna geçebilicem bu sayede. tabi dur bi iki bişi de ben yaziim dememde bridget jones'u izlememin de etkisini belirtmek gerekir sanırım. bakalım seneye bu yazdıklarım için ne düşüncem şeklinde bi amacım da olabilir kullanırken. zira genelde bi sene önceki hatta bi ay önceki ve bazen de bi hafta önceki düşüncelerim ve hayatım hemen akabinde (evet akabinde) gayet değişebilio.

nese şu an hayatımdaki en önemli şey haftaya son finallerimin başlıycak olması. sadece 5 tane kaldılar ve umarım ki hepsinden geçicem. bundan önce hazırlamam gereken nitel ödevime de yarın saat 6 suları itibariyle bilkent kütüphanesinin manyak arşivi sayesinde başlıycağım düşünülürse çok bişi kalmadı. yapması düşünmesinden kolay olucak diye umuyorum.

madem kendimi de değerlendiricem bu sayede; bu gün "bant" almak için girdiğim dost'tan bi heycanla alıp çıktığım /amat-ihsan oktay anar/mahrem-elif şafak/"göstermenin sorumluluğu" 80 dünya yönetmeni-artun yeres/ isimli kitapları mümkünse bi ay içinde bitirirsem kocaman bi aferin! i hakedicemi düşünüorm. (evet bu cümle olmadı)

yazdım mı tam yazarım dierek bitiriim de ilk başlarda ne saçmalamışım diebiliiim ilerde.

tabi ki deneme

evet deneme postu olucak bu. sora da hiç durmadan yazmaya başlıcam.