Kabul etmeliyim ki altı milyar insanın yerine düşünüyorum. Altı milyar insan adına yaşıyorum. Ben öldüğümde altı milyarda ölmüş olacak. Şimdilik hayattayım. Korkmaya gerek yok! Günahlarınızı ben unuturum. Siz işlemeye devam edin…
İçi ne kadar doldurulursa doldurulsun ,yine de hafiftir hayat.çünkü altı deliktir.delikse ölümdür! bütün kazançlar bu delikten akıp gider..
O kadar istedim ki gerçek bir duyguyu içimde hissetmeyi! Eğer pişmanlık hissedersem devamı da gelir, diyordum kendime. Sevmeyi bile öğrenebilirim yeniden, diyordum. Yeniden bir insan olabilirdim. Ama şimdi anlıyorum ki benim için artık çok geç. Ne bir pişmanlık duyuyorum, ne de gözpınarlarım ıslanıyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Hiçbir şey...
1 comment:
Çok iyi yaaa.. özLemişim okumayı..
tekrar okuycam bu Kitabı....
Hiç uykum yok. Hiç uyuyamıyorum. Domuz gibi içiyorum. Ama gözlerimi kapalı bile tutamıyorum. Sabaha beş saat var. Annemi düşünüyorum. Nerededir şimdi? Aynada kendime bakıyorum bazen. Ve tek kelime etmesem bile vücudum yaşadıklarımı, hayattan ne anladığımı anlatmaya yetiyor. Sağ omzuma kendi çizdiğim kelebek, beğenmediğim için üzerine attığım çarpı işareti ve altında aynı kelebeğin bir Japon tarafından çok daha iyi işlenmişi. Sol dirseğimin iki parmak yukarısındaki kurşun yarası. Bileklerimdeki otuz dört dikiş. Medeniyeti bir aralar, herkes gibi yaladığımı kanıtlayan apandist ameliyatımın izi. Ve sırtımı kapLayan Tanrının yüzü.. çok, hızlı yaşlandım! Ancak hayattayım.
Arkadaşım, bir gün bana 'Mutsutluğuna hiçbir çare aramıyorsun' demişti..
Post a Comment