bu şehirde tek başıma, o hiç biyere ait olamayanların kendilerini buldukları yerde kocaman bi hiçlik, biraz yaşanmışlık biraz hayal, biraz kırıklarım ve hissizliğim. sonradan vurmasını beklediğim gidişlerin hiç değişmez boşluğu. . o ansız acılar olmasa yaşadığımı hissettiren belki sadece varlığımı anlamak için kanatıcam yaralarımı. kocaman bi hiçlik.. unutulacaklar, insan bu kadar mı kolay alışır. ne zaman parçam oldu bu benim. ne zaman bu rutine kapıldım. ne zaman hep kaçtığım hep uzak durduğum inancın içine bi kez daha gözümü kapayıp girdim. inancımı kaybettim, alışık olduğum bu şehirde alışık olduğum "bana" , geri dönüş yolculuğuna tek başıma başlıyorum yine. korkmuyorum, üzülmüorum. belki benden götürdüğün tek şey olan inancım zaten bana ait diildi..
ve hiç bişey hissetmiyorum..
No comments:
Post a Comment