istanbul vs dharma

geleli 2 ayı geçmiş bulunuyo. hatta işe gireli bugün itibariyle tam olarak 2 ay oldu. hayatımı yeniden düzenlemenin herşeye yeniden başlamanın yanında bi sürü güzel şey, bisürü kabus, bi sürü sıkıntı, depresyon, bunalım yaşamakla kalmayıp bi de teyze oluyorum. bu aralar her hangi bişeye "nasıl maksimum heycan duyulur" sorusuna verilecek en az 10 cevabım var. ama en başında gelen minicik ufacık bi bebeğin teyzesi olucağım. minicik ufacık bi takımı var artık bebeğimin teyzesinden hediye. o daha doğmadan nasıl bu kadar heycanlanabiliorum bilmiorm. sanki o konu açıldığında herşey donup kalıo. sadece bebek kıyafetleri, kitapları, oyuncakları, süsleriyle doluo etrafım. sanırım bu aralar tek olumlu yaklaştığım konu "o".. "o"nun konusu geçince herşey bi anda yoluna girio, bütün sıkıntılarım unutuluo.

ha sıkıntılarım demişken.. kocaman bi kongre yaptık. işimi bi kez daha sevip işten bi kez daha nefret etmeme sebep olan : )yani nası bi insan olduğumu bende bilmiorm ama çok severek yaptığım bi işim olmasının yanında çalışmak da bi o kadar gerio beni.. neyse şimdilik burda herşey yolunda.

ev.. ev arıorum bulamıorm. bulsam da bin tane bok atıcak insan olduğu için etrafımda huzurla sakin ve mutlu olamıyorum. olsam maddi olarak çöküntü yaşıyorum. nasıl bi evim olucak nerde olucak ve evim gibi hissedicem mi hiç bilmiorm. bilmememin bunalımları arasında gidip geliorm.. herkese bi kötü davranabilitem olmasıyla beraber bi de insanlardan sıfır anlayış gördüğüm için kriz üzerine kriz geçiorm.

bu dönemi nasıl atlatıcam bilmiorm. ne zaman sakinleşicek bu ortam bilmiorm. ne zaman bi evim olucak bilmiorm.

sevdiğim bi kaç kişinin yanımda olması, hayatıma yeni girenlerin bu kadar ii olması, çıkanlarınsa gerçekten çıkmış olması gerekiğini anlamam, burda kimin dost kimin olmadığını görmüş olmam, bi yerden sonra kimsenin dost arkadaş vs olamıycanı, bu hayatta herşeyde tek başıma kalıcak olduğumu anlamam sanırım yanıma kar kalanlar.

the end.